خانه نظامیه
جایی میانۀ این شهر شلوغ ایستادهای. شروع به دیدن میکنی. انبوه این جمعیت خسته، رخوت را به جانت میکشاند و ضرباهنگ تند شهر، کسالت را از خاطرت میبرد.
دلت، یک تکه سنگ صبور میخواهد؛ یک گیلاس شربت بهلیمو. از میدان بهارستان، از میانِ سایههای شاخههای درختان به خیابان خیالانگیز نظامیه راه داری؛ کوچه اصالت، بنبست پنجم.
پلاک دو، درخشش ملایمی دارد. در که باز میشود، حیاطِ پیش چشم با گلهای صدتومانی و شمعدانی به شما سلام میکند.
قابهای فندقی و بلوطی پنجرههای بلند و عمارت آجری مستطیلی، جلوهای میفروشد. صداهای از یادرفته به گوش میرسد، آواز دستهجمعی هزاردستان یکی از آنهاست. به دیوار آجری اُخرایی، تکیه میدهی. میبینی؟ هنوز عشق از پلهها و ایوان این عمارت جاری است. طنین برخورد قطرات آبِ توی حوض تو را به خود میآورد.
درختان وساطت میکنند تا به کافۀ نظامیه بروی. لیوانی شربت خنک زعفران بنوشی و تخم شربتیهای ته لیوان را زیر دندانهایت مزهمزه کنی و دلت غنج برود تا دورتادور بنای دوطبقه و باغ را ببینی.
قبل از تماشای اتاقهای شاهانه، بالاخانه، خانمجان، گوشواره، عالمتاج و کاظمخان، این چمنهای شفاف، باغچههای رنگین و نور دلنشیناند که خاطرت را خشنود میکنند.
170سال پیش عمارت نظامیه توسط میرزا آقاخان نوری برای بزرگترین پسرش میرزاکاظمخان نظامالملک احداث شد و سیام خرداد سال ۱۳۱۵ با شماره ۲۶۱ به نام «عمارت نظامیه و نقاشیهای آن» در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید. بعد از میرزا آقاخان نوری، نظامیه دستخوش اتفاقات مختلفی شد و فرزندان صدراعظم مخلوع، باغ را تکهتکه به افراد مختلف فروختند تا اینکه سیزدهم مرداد سال1310 سند عمارتی در محل باغ نظامیه به نام کاظمخان فتاحی نوری ثبت شد. کاظمخان در سفارت آلمان به عنوان مدیر ارشد تشریفات کار میکرد و با همسرش خانمجان و دخترخواندهاش عالمتاج در این عمارت زندگی میکردند.
عمارت نظامیه کنونی خیلی کوچکتر از روزی است که نخستین بار بنا شد. اکنون این ساختمان با عرصه 450 متریاش هفت اتاق قشنگ سنتی دارد که به میهمانان اجاره داده میشود.
باغ نظامیه در دوران رونق خود پنجاه هکتار مساحت داشت و از دو قنات معروف کاظمآباد و صدرآباد مشروب میشد.
پشت باغ خیابانی پردرخت و سرسبز بود که به عمارت کلاهفرنگی منتهی میشد و تالاری دایرهشکل با حوض و فوارههای زیبا داشت. عمارت اصلی نظامیه مشتمل بر تالار بزرگی بود که در هر چهار طرف با تابلوهایی از صف سلام ناصرالدین شاه به قلم صنیعالملک غفاری پوشانده شده بود. آیینهکاریها و گچبریها و نقاشیهای گل و بوتهها بر دیوارها و اتاقهای آن را استاد حسین کاشانی، معمار دیوان جد اعلای منوچهر صانعی، طراحی کرده بود.
نوازش خیال نمیگذارد آرام بگیری؟ آن قالی آبیِ گل صورتی و گلبهی اتاق عالمتاج هوش از سرت برده؟ لحاف مخمل طلایی اتاق خانمجان هم همینطور؟ حق داری!
بوهای خوب قدیمی وسوسهات میکند مدعو مزههای لذیذ این خانهباغ باشی. شکر خدا، میهمانان در این بوتیکهتل سالدیده ارج و قرب دارند.
غروب شده و چراغها روشن است و محوطه زیباتر از بعدازظهر. فرصت داری به گچبریها و آجرهای کهنهسال به دقت نگاه کنی. عمارت نظامیه به شماره ثبت 11244 در فهرست آثار ملی ایران قرار گرفته است. این خانۀ دو اشکوبهای در بخش مرکزی حیاط، در راستای شمال و جنوبی واقع شده است.
بوتیکهتل نظامیه یک اتاق نشیمن در طبقه همکف دارد که میهمانان اقامتی میتوانند در آن دور هم جمع بشوند، گپ بزنند، فیلم ببینند و شاید دوستان جدیدی پیدا کنند؛ کسی چهمیداند!
روان بانیان این خانۀ دلگشا همپیمان با نور. یک گوشۀ دنج توی تهران پیدا کردهای؟ مبارکت باشد.
Nezamieh Mansion
170 years ago, the Nezamieh Mansion was constructed by Mirza Agha Khan Nouri for his eldest son, Mirza Kazem Khan Nizam al-Mulk. On June 20, 1936, it was registered on the National Heritage List of Iran under the name “Nezamieh Mansion and its Paintings,” with registration number 261. After Mirza Agha Khan Nouri, the Nezamieh underwent various changes, with the children of the deposed prime minister selling off parts of the garden to different people. Finally, on August 4, 1931, a deed for a mansion located in the Nezamieh Garden was registered in the name of Kazem Khan Fattahi Nouri. Kazem Khan worked as the chief protocol officer at the German Embassy and lived in this mansion with his wife, Khanom Jan, and his stepdaughter, Alaam-taj.
Nezamieh Mansion is currently located in the southwest corner of Baharestan Square, in an alley named after it—Nezamieh. The historical location of this area, known as Nezamieh Garden, can be identified by its alignment with the current position of Nezamieh House.
Due to extensive transformations from the city’s development at the beginning of the 20th century, Nezamieh Garden underwent significant changes. These transformations, involving construction in the area, date back to the era of Pahlavi I. During this period, around 1302 SH (1924 AD), extensive changes were made, and construction activities were carried out after Reza Khan (then the Army Commander known as Sardar Sepah, who would later become the King of Iran) purchased properties in this area from Hamdam al-Saltaneh (the wife of Jalal al-Dawlah and daughter of Mirza Yusef Mostofi al-Mamalek, the Prime Minister of the Qajar dynasty). Therefore, it can be said that Nezamieh Mansion is a Qajar-Pahlavi style building.
Currently, the site area of the building is approximately 698 square meters, while the built area of the two-story building is 390 square meters. The main entrance is centrally located on the southern facade, which is the primary facade and is symmetrically designed with brick materials. The most significant feature of the mansion is the central staircase, which connects the ground floor to the first floor. The other rooms are symmetrically arranged on either side of the staircase.
Originally, as the name suggests, the mansion was residential. However, it has now been restored and repurposed into a boutique hotel.
بدون دیدگاه